කහපාට වළාකුලක නැත්තම් ධාරාණිපාත වැස්සක .......

ඔයා හිටියේ රෝසමලක් වගේ...සුරංගනාවියක් වගේ....මැජික් දණ්ඩක් අතේ තියෙන කම්මුල්වල රෝස  තවරපු නිල් අදුන් ගාපු සුදු සුරංගනාවියක්..ඔව් මැජික් දණ්ඩෙ කෙළවර තරුවක් තිබුණා....ඒ තරුවේ දිස්නෙ තාලෙට දැනුත් මගේ ඇස් නලියනවා......ඔයා වළාකුලක් වගේ ඇදුමක් ඇදගෙන මගේ දිහාට පාවෙලා ආවා..දෙතොල් වල රැදිලා තිබුණු හිනාව සිපගන්න මට තිබුණෙ ඉහෙන් බහින්නෙ නැති ආසාවක්....මං ඇඹරුණා...මිරිකුණා...හරිගියේ නෑ...කෑ ගැහුවා...කටින් එක වචනයක්වත් පිටවුණේ නැහැ ඒත් හකු වේදනාවෙන් දෙදරුවා..ඔයා ළග තිබුණ ඒ හිනාව මට ඕන වුණා සදහටම......කල්පයක් ගතවෙනකම් කොහොමටවත් ඉවසන්නෙ නැති මං දෑස් උස්සලා ඔයා දිහා බැලුවා....අපි නැවතුණා පින්න වැටෙන උස සයිප්‍රස් ගස් තිබුණ මාවතේ පාලම අද්දර....මගේ ආසාව පාවෙලා ඇවිත් ඔයාගේ පිටි අල්ලේ තැවරුණා....සීතලට.තෙතට...ඔයා දෑස්පියා ගත්තා....මැජික් පොල්ල විසිකරලා මගේ කරවටම අයිති කරගෙන උරහිසට වාරුවුණ මනුස්ස දුවක් වුණා..

හැමදේටම උපරිම වේගයක් තිබුණු මේ කාලේ මතකද අපි දෙන්නා ඉවසීමෙන් දෙපැත්තට වෙලා හිටියා.මං ඔයා දිහා බලාගෙන.ඔයා මං දිහා බලාගෙන...ඉව‍සීමේ විඳීම කොයිතරම් මිහිරිද...විදීම පුලුල් වෙන්න පුලුල් වෙන්න අපි ඈතට වුණා..ඒක කාලකණ්ණි කමකට හැරුණම එහෙම නැත්තං මට ඔයාව නොපෙනෙන්න පටන් ගත්තම ආයෙමත් ඔයාව හොයාගෙන දුවගෙන ආවා...ඔයාගේ වළාකුල් යහනාවේ හැමදාම මට ඉඩ තිබුණා....ඒක මගේ කියලා දැනගත්තම මං ඕනවෙලාවට ආවා ඕනවෙලාවට ගියා... පස්සේ පස්සේ ඔයා ඉතිං සමහර වෙලාවට මැජික් දණ්ඩ අතට ගත්තු දවස් එහෙන් මෙහෙන් හරි තිබුණා..

මං ඔයාට ආස කලා...ඒත් දැන් මගේ උරහිස බරවැඩියි...මොහොතක බර බලන්නවත් ඔයා ගුරුත්ව කේන්ද්‍රය ළග නවතින්නේ නැහැ....ඔයාගේ දඩබ්බර සුරංගනාවි මගේ ප්‍රේමයේ ගිලිලා මියගිහින්......තවදුරටත් ප්‍රේමයේ විභවය ඔයා ළග නැතුව ඇති....ඒ ප්‍රේමය ඔයාගෙන් අවකාශය උරාගත්තේ කවද්ද කියන්න මං දන්නේ නැහැ...ඒත් මට දැන් ප්‍රේමය නොදැනෙන්නේ ඔයා ළගත් නෙවෙයි ඈතින් පේන කදුමුදුනකින් පාවෙන කහපාට වළාකුලක නැත්තම් ධාරාණිපාත වැස්සක තෙමෙන ගැහැණියක් ළගත් නෙවෙයි.....




හැමතැනම....