ඔල්මාදය...

ඔයා විසින් අන්තර්ජාල පිටුවේ සිංදුවක් අමුණලා තිබුණා.හැමදේම හරියාවි කියලා.

අපි කොයිතරම් ඈතයිද..ළං වෙන්න හිතන්න බැරිතරම් ඈතයි...මං අඬන්න ඕනද? ඉකි ගගහා අඬන්න ඕනද...

මේ අහන්න අර හඳ ලස්සනට පායනවා.මාසයක් පුරා එයාගේ පාඩුවේ හැඩවෙනවා...කී දාහක් එයාලව නිකමටවත් ගණන් ගන්නේ නැතිව ලස්සනට පායන හඳට කොයිතරම් ආදරේද? එයාලගේ කවි වලට සිංදු වලට ඒ හඳ කොයිතරම් ප්‍රතිචාර නොදක්වා හිටියත් ඒකෙන් එයාලට කොයිතරම් රිදුනත් ඒ හඳට තව තවත් ආදරෙන් ලියනවා... ඒ හ‍‍දේ දීප්තියට වශී වෙලාද?

ඔයත් හඳක් වගේ නිහඬවම ඉන්න.

මොනාලිසා වුණත් කතා කරන්න පටන් ගත්තා නම් මිනිස්සු එයාට ආදරය කරන එක නතර කරනවා.මනුෂ්‍ය  ස්වභාවය ඒ නිහඬ බවට දීලා තියෙන්නේ ආකර්ශණ නියමය ඉහළින්ම ක්‍රියාත්මක වන බලයක්...

අනේ මන්දා..මං බලාගෙන ඉද්දි මට ඔයාව එපා වෙන්න ගන්නවා...ඔයා හිනාවෙද්දි මට අහක බලන්න හිතෙනවා.මං අහක බලනවා ඔයා දකිනවා.

"මං හිනාවෙන්න එපා ද? ඔයා ආස මං හිනා නොවී ඉන්නවට නම් මං කවදාවත් හිනා වෙන් නෑ."

ඔයා ඇහුවට ඒක ඇහුණ බවක් වත් මං ඇඟෙව්වේ නැහැ.මගේ ආඩම්බර කම ඇතුලේ ඔයා දියවෙනවා...අවකාශයේදී මට ඔයාව හොයාගන්න බැරිව යනවා.

"මං කවුද?" ඔයාගෙන්ම අහනවා.
"ඔයාට මං කවුද?" ඔයා මගෙන් අහනවා.

උත්තරයක් නෑ.තැවෙන ඔයා දකිද්දි මට මැරෙන්න හිතෙනවා...එත් මරණය.අපට මැරෙන්න පුළුවන්ද? මගේ සංස්කෘතික ආගමික ඔළුව මාව නවත්තනවා.අම්මා තාත්තා ගැන හිතනවා.පව් සිද්ධ වෙයි කියලා හිතෙනවා.ස්වාධින වෙන්න උත්සහ කරාට කරන්න පුළුවන් වෙලාද? ඒ වෙනුවට වෙලා තියෙන්නේ මිශ්‍රණයක් හැදිලා තියෙන එක විතරයි...

මගෙන් අතරමං වෙන ඔයා ඔල්මාදකාරයෙක් වෙනවා...මම මුල ඉදලා මාව හොයන්න පටන් ගන්නවා...ආයෙමත් මුල ඉඳ‍ලම වෙන තැනකින් පටන් ගන්නවා... 
1. හිතේ තියාගෙන ඉන්නවා.නැගිටිනවා.කනවා.බොනවා.
2.කතා කරන කම් බලාගෙන ඉන්නවා.
3.කතා කරනවා.
4.ආයෙමත් අතරමං කරනවා.
5.මුල ඉදන් හොයනවා.